‘Op deze school voel ik mij veilig’
‘Deze school is echt leuk. Ik heb vriendinnen. Ik voel mij veilig. Ik ben hier mijzelf.’ Lieke volgt sinds een jaar speciaal onderwijs op de Gelinckschool in Spijkenisse. Na jarenlange pesterijen heeft ze weer plezier in school. Lieke: ‘Ik leer mensen weer vertrouwen.’
‘Eén keer heb ik een pester in de bosjes geduwd’
Na een hartelijk ontvangst –‘Wat leuk dat je er bent- neemt Rianne Pakes (schoolmaatschappelijk deskundige red.) mij mee naar de koffieautomaat. Naast de automaat liggen koekjes, chocolade en schaaltjes met snoep. Rianne: ‘Er is hier altijd wel iemand jarig. Neem gerust’. Met ieder een kop koffie in de hand lopen we door de hal. De voorjaarszon verlicht het atrium terwijl het buiten toch echt regenachtig is. We nemen plaats in een kantoor. Rianne: ‘Ga lekker zitten. Ik haal Lieke.’ Even later stapt ze het kantoor in. Lieke kijkt verlegen naar de grond terwijl ze haar verhaal begint. Lieke: ‘Ik ben vaak gepest op mijn oude school. Iedereen deed eraan mee.’ Lieke weet niet hoe ze voor zichzelf moet opkomen. Lieke: ‘Een keer heb ik een pester in de bosjes geduwd. Nee, het pesten hield toen niet op.’ Lieke verliest het plezier in school en het vertrouwen in zichzelf. Samen met haar ouders zoekt ze een nieuwe school. Het wordt de Gelinckschool Spijkenisse. Lieke: ‘De eerste keer dat ik hier kwam was heel spannend. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Weet je wat ik zag? Allemaal normale kinderen. Toen wist ik: bang zijn hoeft niet. Als iemand mij nu pest dan ga ik naar juf Suzanne. Dan gaan we met elkaar praten. De pester moet even naar de Buddyklas om na te denken wat hij heeft gedaan, ook als hij al sorry heeft gezegd.’
‘Weet je dat ik ook schrijf, net als jij?’
Lieke veert op als ze vertelt over haar naschoolse activiteiten. Lieke: Weet je dat ik ook schrijf, net als jij? Ik zit in het mediateam. Als er leuke dingen zijn op school dan maken we foto’s en schrijven we een artikel. Ik heb bijvoorbeeld een stukje geschreven over Sinterklaas. Nu werk ik aan een verhaal over een paard. Deel één heb ik al af, ik schrijf nu aan deel twee. Dat paard overleeft alles. Hij wordt aangereden en hij valt. Je denkt: nu is het afgelopen, maar hij staat gewoon weer op. Je bent sterker dan je denkt. Je kunt vallen en weer opstaan. Dat moet je nooit vergeten. Ik weet niet of ik later schrijver word. Mijn droom is een eigen paardenranch. Ik wil mensen leren paardrijden en zelf een goede ruiter worden.’
‘Ik ben heel blij op deze school. Ik leer mensen weer vertrouwen.’
Na de zomervakantie verruilt Lieke de Gelinckschool Spijkenisse voor een Supportersklas op een reguliere middelbare school. Lieke: ‘De eerste twee jaar ben je samen één klas. Daarna kies je allemaal een vakrichting. De school probeert vrienden bij elkaar te houden. Dat vind ik echt heel goed. Dat je niet in je eentje in een nieuwe klas komt. Dan ben je meteen op je gemak.’ Weet je, dat pesten op mijn oude school? Dat lag niet aan mij. Ik ben Suzanne heel dankbaar dat ik hier op deze school mag zijn.’