'Ik kwam eindelijk tot rust'
Voor Annemie Pronk, de moeder van Timme, is BeO-groep De Schelp in Hellevoetsluis een uitkomst. In deze behandel- en onderwijsgroep van Horizon komt haar zoon (eindelijk) tot rust. De klassen zijn klein en hij zit met gelijkgestemden: kinderen van 4-7 jaar met een ontwikkelingsachterstand. Na één tussenjaar stroomt hij door naar speciaal of regulier onderwijs.
Als Timme niet op de BeO-groep was beland, was het niet goed gekomen met hem.
‘Juf Esther? Mag ik even op de trampoline?’, fluistert de zesjarige Timme bijna onverstaanbaar. Juf Esther van de behandel- en onderwijsgroep (BeO-groep) De Schelp in Hellevoetsluis knikt. Ze brengt hem naar de kleine trampoline op de gang. Opgelucht begint hij te springen. Even stoom afblazen.
Niet op z'n plek
Het klinkt kinderlijk eenvoudig, maar voor Timme is dit een grote vooruitgang. Zelf initiatief nemen zat er een jaar geleden nog niet in. Na twee moeizame jaren op het regulier onderwijs, kwam hij schuchter de BeO-groep binnen. Hij was onzeker; durfde niet eens zijn eigen naam te schrijven. Dat Timme niet op zijn plek was in het reguliere onderwijs bleek al snel. Hoewel hij zijn best deed, begreep hij dingen vaak niet. Hij wilde graag samenspelen, maar dat mondde uit in ruzies waarbij hij andere kinderen pijn deed. Hij voelde zich overvraagd en dat uitte zich thuis in gedragsproblemen. Op school was hij rustig, thuis ontplofte de bom.
BeO-groep een opluchting
Toen ook zijn cito-score achterbleef trok Annemie Pronk, de moeder van Timme aan de bel. Ze nam haar zoon mee naar speltherapie en startte HIA (handelingsgericht integraal arrangeren). Daar kwamen ze tot de ontdekking dat Timme zich groot houdt, maar eigenlijk bang is om iets verkeerd te doen. ‘Toen er in Hellevoetsluis nog een plekje vrij bleek te zijn op de BeO-groep, hebben we dat meteen gedaan. Als hij hier niet was beland, dan was het niet goed gekomen met hem’, vertelt Annemie. In de BeO-groep legden ze meteen de vinger op de zere plek. ‘Timme heeft faalangst en kon niet met zijn emoties omgaan. Hij heeft een laag IQ en als hij overvraagd of overprikkeld is, slaan de stoppen door. Hij wordt dan woedend en reageert zich af op anderen.’ Zijn ontwikkelingsachterstand bleek een gevolg van het syndroom van Aicardi Gouthieres. Een zeldzaam genetisch overdraagbaar syndroom waarbij de hersenen verkalken.
Enorme groei
Elke dag gaat Timme naar school. Juf Esther (van onderwijs) en pedagogisch medewerker Patricia (van zorg) geven hem duidelijkheid en structuur. Juf Esther: ‘Hij is enorm gegroeid in zijn zelfvertrouwen. Hij durft veel meer en zijn ogen sprankelen weer. Eerst had hij meer hulp nodig, maar nu doe ik gerust twee stappen terug.’ Thuis merkt Annemie de vooruitgang ook.‘Hij is zichtbaar rustiger en opener. En hij kan beter met zijn emoties omgaan. Op school leert hij dat hij ook invloed heeft op zichzelf. Gelukkig hebben we als advies gekregen om met Timme naar de Windroos te gaan. Dat is speciaal basisonderwijs in hetzelfde gebouw als waar hij nu zit.’ Een opluchting, want ondanks zijn goede dagen, gaat het ook nog weleens mis en dan is het ‘overleven’. Toch overheerst zijn groei. ‘Laatst hadden we thuis ruzie. Toen hij in bed lag, riep hij me ineens. Ik deed de deur open en voor het eerst zei hij oprecht: Sorry.’